[Kamala Harris komt op met een basketbal onder haar arm]
Hallo allemaal,
‘NEE, je mag niet meedoen. Meisjes kunnen niet basketballen’.
Daar stond ik dan.
Op het kleine veldje waar ik zo vaak met m’n vader had geoefend.
Het had meer kuilen dan stenen.
En door de hoge gebouwen ernaast, meer schaduw dan zon.
Ik was tien jaar en was er helemaal klaar voor.
Met mijn nieuwe paarse trainingsjack, een ouwe jeans en de blauwe All-Stars die mijn buurmeisje niet meer paste.
Het was de eerste keer dat ik er alleen heen mocht van mijn moeder.
En nu mocht ik niet van HEM.
Ricardo, zo heette de eerste hindernis in mijn leven.
Ik ben hem en mijn allereerste afwijzing nooit vergeten.
Ik rende terug naar huis, met tranen van woede.
Mijn moeder nam me in haar armen en zei: ‘Lieverd, als dit is wat je wilt, ga dan morgen terug en ga ervoor.’
Dat is wat ik deed.
Dagenlang.
En elke dag hoorde ik hetzelfde: ‘NEE!’
Tot ik na zeven dagen hoorde: ‘Hé jij daar, kom eens hier.
Je mag vijf keer gooien.
‘Als je drie keer raak gooit, mag je meedoen’.
Ik scoorde drie keer.
En één keer meedoen werd twee keer.
Tot ik bijna elke dag na school dribbelend doorbracht op het basketbalveld.
Drie jaar later nam ik Maya mee.
Mijn kleine zusje.
Ook ZIJ moest de test ondergaan, maar dat mocht ze meteen al die eerste dag.
Zij hoefde geen week te wachten.
En ja, ik had haar natuurlijk voorbereid.
Zij scoorde vier keer.
De les die mijn moeder me leerde? Als je iets echt wilt… ga ervoor en geef niet op, maar NOG belangrijker: elke stap die je als meisje of als vrouw zet, maakt dat de volgende een extra stap kan maken.
ZIJ zette die stap voor mij toen zij als negentienjarige uit India kwam om hier te studeren.
IK zette de volgende stap, voor Maya.
En er zouden er nog vele volgen, DOOR mij en VOOR mij.
Want ik zou hier nooit hebben gestaan zonder de steun van al die sterke vrouwen die VOOR mij kwamen en ACHTER mij stonden.
Ik sta op de schouders van reuzinnen.
Dus nu is mijn vraag: welke stap zetten JULLIE?
Want we hebben nog zoveel stappen te zetten.
Ik denk aan al die meisjes en vrouwen die niet de kans krijgen, die wij hier met z’n allen hebben.
Stel je voor dat je iets niet MAG, omdat je een meisje bent.
Niet naar school, niet naar buiten om te spelen of de sport doen die jij leuk vindt.
En als je wat ouder bent, niet de baan mogen zoeken die bij je past.
Of erger nog, stel je voor dat je iets MOET, omdat je een meisje bent.
Een gedwongen huwelijk met een man, meestal veel ouder, die je behandelt als zijn bezit.
Of je krijgt een besnijdenis, want anders ben je onrein en vind je nooit een man.
En ja, dit gebeurt ook in Europa.
Dit gebeurt ook in Nederland.
Ook hier in Amsterdam.
Misschien klinkt dit voor jullie ver weg.
Laat ik dan dichter bij huis blijven.
Stel je voor dat je moet kiezen tussen je carrière en je waardigheid.
Ik spreek vrouwen EN mannen over de hele wereld, die voor die keuze staan of hebben gestaan.
En ik weet zeker dat ook hier, vandaag, een aantal van jullie dit herkent.
Misschien heb je het zelf meegemaakt.
#metoo.
Wat begon als een moedige hashtag van één vrouw groeide uit tot de aanpak van seksueel misbruik over de hele wereld.
Als één persoon met één tweet zoveel in beweging kan krijgen, bedenk dan eens wat wij hier vandaag met z’n allen kunnen bereiken.
We zijn VAN ver gekomen en we zijn VER gekomen.
Ruim honderd jaar geleden vond in New York de eerste staking door vrouwen plaats.
Exact negen jaar later, in 1917, gebeurde hetzelfde in Sint Petersburg.
TEGEN slechte arbeidsomstandigheden en VOOR gelijkheid.
De datum? 8 maart.
Enkele jaren later werd dit Internationale Vrouwendag.
Het prille begin van de strijd voor vrouwenemancipatie.
Vijftig jaar later, toen ik geboren werd, keken mensen nog naar kleur.
Keken mensen naar geslacht
Naar afkomst.
En niet naar karakter, kwaliteit, of kracht.
WEER een halve eeuw later, kijken de meeste mensen gelukkig heel wat verder.
Wereldleiders krijgen steeds meer WERELDLEIDSTERS naast zich.
Angela Merkel in Duitsland.
‘Wir schaffen das’, zei ze tijdens de grootste vluchtelingencrisis in tientallen jaren.
Vluchtelingen hebben recht op bescherming, recht op een huis, recht op een thuis.
In Nieuw-Zeeland troostte premier Jacina Ardern haar geschokte land na een bloedige aanslag.
Vijftig moslims werden in een moskee doodgeschoten door een terrorist.
‘They are us’, zei ze over de slachtoffers.
Mannen, vrouwen en kinderen.
Als ik kijk naar mijn eigen land: vier jaar geleden hadden we bijna de eerste vrouw in het Witte Huis.
ZIJ verloor op een haar na.
En daarna was mijn LAND voor vier jaar verloren.
Nu is het aan mij.
Ik mag dan de eerste vrouw op deze post zijn, maar ik zal niet de laatste zijn.
Als aanklager vocht ik voor de waarheid.
Als president vecht ik voor gelijkheid.
En ik vraag jullie vandaag, hier in deze arena, dit strijdperk, om dat MET mij te doen.
Eén hashtag met slechts vijf letters bleek het krachtigste middel ooit tegen seksueel geweld.
Ik daag jullie uit om met een nieuwe hashtag te komen in de strijd tegen onrecht en ongelijkheid.
Om samen door te gaan tot het normaal is dat ALLE meisjes en vrouwen ZELF kiezen.
WAT ze willen studeren, WAAR ze willen werken, met WIE ze willen leven.
In vrijheid en in veiligheid.
[Kamala pakt de basketbal weer op]
Jullie zullen daarbij net als ik Ricardo’s op je weg tegenkomen.
Maar geef niet op en ga ervoor.
Wees de volgende stap, zoals mijn moeder dat was voor mij en ik voor mijn zus.
En denk daarbij aan de woorden van Hillary Clinton: ‘…the sure knowledge is that the path will be a little easier next time.’
De vraag die ik kreeg om hier te spreken was: ‘Is het nog nodig om op 8 maart internationale vrouwendag te vieren?’
Wat is daarop jullie antwoord?
[publiek massaal: ‘JA’]
Dank jullie wel.
