Kishore met mijter

Sinterklaas, Sinterklaas. Tweemaal schiet het me te binnen bij het kanaalhoppen langs de praatprogramma's die tussen tien en één de zondagochtend wegbabbelen. Eerst is er Siegfried Bracke. In een archieffilmpje ziet hij zichzelf Antoine De Nerdt, toenmalig burgemeester van Kruibeke, interviewen. Een jongere en slankere Siegfried op een tribune, gezeten naast de imposant bebaarde Antoine, om enkele vraagjes te stellen rondom 'strelen'. Burgemeester De Nerdt knuffelde in die tijd zijn personeel namelijk een goed gevoel en vond er niets beters op om ook in de archieftribune Siegfried na enkele vraagjes een halve aai te geven. Terwijl bij de ranke Bracke het bloed uit de lippen wegtrekt bij zoveel mannelijke affectie, slaagt hij er nog net in om bij wijze van lichamelijke repliek zijn microfoon tussen de teutoonse baard van Antoine te steken. Een gênant gebaar in een ongemakkelijk filmpje. 'Het gaf me zo'n Sinterklaasgevoel', weet Siegfried Bracke, wat zwaarder en live in de bejaardencrèche van de Zevende Dag, te melden. De presentatrice flonkert even met haar wimpers, een halfgelooide Alain Coninx ploft zich op de achtergrond in zijn sportdecor en De Zevende Dag kabbelt voort op zoek naar oneliners voor het zeven uur journaal. Sinterklaas, één maal.Ik zap verder en zie dat de Franstalige zenders, naar goede gewoonte met twaalf panelleden, vandaag de Amerikaanse verkiezingen coveren. Zowel bij de ene (Controverse) als bij de andere (Mise au point) kwettert het aan alle kanten, met mails en cartoons en terechtwijzende moderatoren, maar hier valt er tenminste nog iets op te steken. Iedereen is het bij les voisins gemoedelijk oneens en weet op het einde van de show al lang niet meer waarom. Praten om te praten, zoals in het betere stamcafé. Op één maakt Vlaanderen zich klaar voor Coninx' voetbal, terwijl de Walen op mijn elf en zestien stuiteren over hun woorden en lichaamstaal. Het lijkt wel de omgekeerde wereld, l'ouest délire contre het krakende westen, onze plat pays zonder bruis noch stemmingmakerij.Gewoontegetrouw passeert op zondag ook 'Buitenhof' de revu. Op Nederland twee, mijn zeven. Ik zie een gestileerde televisiestudio met echte ramen die uitkijken naar buiten. Een leuke vondst die ook bij het ogenschijnlijk onbekende boekenprogramma 'Boeken' gebruikt wordt (VPRO, half twaalf zondagvoormiddag, geen mens begrijpt de heisa die Vlaanderen bezighoudt rond dit thema). Journalistiek als venster op de wereld, zeg maar, en handig als het gesprek wat saai begint te worden. Kan men achter de geïnterviewden, door het raam naar de voorbijgangers kijken, zoals vroeger op school.Buitenhof dus. Nooit een decor gezien met een beter behangpapier : retrogrijze bloemenmotieven die ook transparant over de vensters kleven en daartussen dan een stand-up columniste die zelfs haar garderobe heeft aangepast aan de setting van de studio. Straks kan ze gecamoufleerd haar gal spuwen, haar kleed en blouse bedekt met neobarokke krullen die overgaan in de omringende muren. Hollands knipoogdesign voor een politiek programma, alweer een vondst.Interviewster van dienst bij Buitenhof is Clairy Polak. Beetje een sinistere naam - wat Mooi en Meedogenloos of een Bretoens automerk - maar niettemin een dame die met scherpe blik en goed geïnformeerd haar gasten ondervraagt. Tijdens haar introductie schakel ik snel nog eens naar één waar het ondertussen Belgisch-Afrikaanse goals regent in de Jupile League. Alain Coninx zucht zich door zijn spiekkaartjes, De Zevende Dag sleept zich met Siegfried en wimpers naar het Journaal van één op één en bejaarden moeten stilaan naar het groot toilet. In de studio van Buitenhof voltrekt zich ondertussen een wondertje.Clairy heeft vandaag namelijk een prachtige gast. Een man die een storend boek over het Westen heeft geschreven : 'The New Asian Hemisphere: The irresistible Shift of Global Power to the East. Een man met zoveel belang en invloed dat elke talkshow die al niet bezig is de subtiliteiten tussen Obama en McCain twaalftoons uit te spitten hem in de studio zou willen hebben. In de Reyerslaan echter schiet een schoen uit Kenia op een Kortrijkse deklat. Clairy maakt zich ondertussen op voor een gesprek van drie kwartier (!) met mijnheer Kishore Mahbubani, 50 jaar oud, filosoof, ex-diplomaat, en om de tijd te vullen rector van de Lee Kuan Yew School of Public Policy in Singapore. Een interview van drie kwartier dus, in zondagse prime time, met een aimabele Singaporees die een Oosterse voorhamer bijeengepend heeft en dat wil komen melden aan geïnteresseerde westerse media. Nederland speelt andermaal kort op de bal en ik denk aan Siegfried en Antoine en Alain Coninx in Brussel en aan Vlaanderen dat stilletjes zichzelf staat te dribbelen in het oog van een boeiende orkaan...Tijdens het ontluisterende interview laat Clairy eerst beaat maar gaandeweg steeds onbehaaglijker mijnheer Mahbubani uitspreken. Geen korte oprispingen elke drie lettergrepen, geen 'lastige' vraagjes of pregnante opmerkingetjes bij elke ademstoot. Clairy vraagt, Mahbuni antwoordt. En wat hij antwoordt, jaagt Clairy en mij steeds hoger de zondagse gordijnen in. Onder meer over Willy Claes, onze geliefde dilettant-dirigent en eens leidertje van de NAVO die ooit in het bijzijn van mijnheer Mahbubani wist te melden dat er na het ineenstorten van de Sovjet-Unie maar twee grootmachten meer overbleven, de VS en de EU. 1,3 miljard Chinezen, 800 miljoen Indiërs? Claes, volgens de kalme Kishore 'extremely arrogant', wuifde achteloos met zijn schedelsplit en onderschreef trots de Westerse hegemonie over de wereld. Mevrouw Polak lacht geamuseerd. Arme Willy en zijn Belgen... En wat denkt Mijnheer Mahbubani over de 'western mindset'? De bleekbruine Kishore schuifelt lustig door. Met pretoogjes ondertussen. Dat hij niet begrijpt dat een land als Nederland ooit in staat is geweest om 100 miljoen Indonesiërs in de ban te houden, en de Britten de toen 500 miljoen Indiërs. En dat de Westerse hegemonie eigenlijk maar een interludium is dat begon in 1820 en nu ongeveer op zijn einde loopt. Daarvoor waren China en India namelijk altijd al de grootmachten van de wereld geweest wat betekent dat de huidige 'emergence' gewoon hun ontwaken is uit een kortstondige winterslaap.Claire kijkt stilaan minder opgewekt. En ik zit al halfweg tussen de kussens. Mahbubani orakelt verder. In verbale Feng-Shui, traag maar to the point. Dat Deng-Xiao Peng de Nobelprijs voor de vrede had moeten krijgen. En dat westerlingen zich concentreren op kleine akkefietjes (Tien An Men) die vervallen in het licht van 400 miljoen inwoners die door zijn toedoen betere leefomstandigheden kregen. Clairy's oorbellen sidderen verbaasd. En dat zijn boek uiteindelijk bedoeld is om het Westen te helpen zijn arrogantie in te zien. Dat het zich beter, nu het nog, kan moet openstellen voor de wereld. Open naar de Russen, de moslims, Het Oosten. Op een moment dat enkel een Amerikaan hoofd kan worden van de wereldbank. Op een moment dat België en Nederland een luidere stem hebben dan India bij het IMF en ongeveer driekwart van de invloed van China. Nu geen enkel Westers medium het de moeite vindt om te melden dat de eerste ministers van die beide landen vorige week een hand uitstaken naar onze smeltende economieën om ze toch nog een beetje zelfrespect te geven.Het is kwart voor één, ik zit nu achter mijn sofa. Clairy kijkt verward en haar wangen zakken met de minuut. Het is moeilijk te zien maar onder haar roze lippenstift zijn ook hààr lippen blauw weggetrokken. Clairy Polak ziet er uit als een kindje op de schoot van een Oosterse kindervriend. Sinterklaas, een tweede maal. Andermaal, verkocht. Het is plotseling een andere zondagmorgen. Een morgen van de rijzende zon, en ik denk aan de Chinese supermarkt hier iets verderop. Misschien zoeken ze daar wel nog wel iemand om thee in de rayons aan te vullen? Of een parttime verkoper van Mangastrips of papieren lampions...The New Asian Hemisphere: The irresistible Shift of Global Power to the East. Het lijkt het ideale boek voor 6 december en een warme lezende winter. Aan de August Reyerslaan vertrekt intussen de belbus. Roeselare - KV Mechelen, 2 -1.