Zoutwaterkrokodillen

Datum 2 april 2018

Op vraag van deBuren en in het kader van Talent op Tilt, schreef Yelena Schmitz een literaire beschouwing bij een tekening van Hugo Claus. Yelena droeg haar gedicht 'Zoutwaterkrokodillen' voor tijdens de literaire lunch met Jan Vanriet op 30 maart.

Nadat Hugo Claus op woensdag 12 februari 2003 in Leuven tijdens een publieksavond verward van het podium stapte, verbleef hij enkele weken in het ziekenhuis. Jan Vanriet gaf hem een boekje en een pen. Claus vulde het boekje met 109 wonderbaarlijke tekeningen, maar voegde er geen tekst aan toe.

 

Op vraag van deBuren schreef Yelena Schmitz een literaire beschouwing bij een van deze tekeningen. Yelena droeg haar gedicht 'Zoutwaterkrokodillen' voor tijdens de literaire lunch met Jan Vanriet op 30 maart. 

 

Het boekje met de 109 tekeningen maakt deel uit van de tentoonstelling Hugo Claus, con amore, die nog tot 27 mei loopt in BOZAR. Deze opdracht kadert mee in het ontwikkelingstraject Talent op Tilt, waarvan deBuren partner is. 

 

  Zoutwaterkrokodillen

 

We zitten aan tafel. Jeanine zegt dat douchen goed is voor verdriet. Dat je onder de stralen water je tranen kan laten,

bijna onzichtbaar. Ik ken een jongen die in de ramadan een flesje water drinkt onder zijn paraplu, zodat Allah het niet ziet.

 

In de winkel van het ziekenhuis hangt een ketting in de vorm van een hart. Je kan het in twee breken, de ene helft aan de ander geven. Of de naam van je kinderen erin laten graveren.

 

Van de verpleegster mogen we de tafel niet bekleden met papieren hartjes of esdoorntakjes. Dus krassen we onze

namen in het houten blad. Als we onze adem inhouden,

kunnen we samen in een trui.

 

David Attenborough is onze redder. Hij leert ons dat zoutwaterkrokodillen tranen kunnen produceren. Jeanine vraagt mij of het in mijn boek komt, dat van dat huilen in de douche. Bij het afscheid legt ze haar wang tegen de mijne en geeft ze me een doosje Zwitserse bonbons.

 

Ik denk aan boomwortels die elkaar ondergronds aanraken,

aan de ketting die ik haar nooit gegeven heb, twee stukken

hart die je in elkaar kan klikken, zoals een Siamese tweeling.

 

Je kan moeilijk iemand anders aan jezelf naaien.

 

(c) Marianne Hommersom

Yelena Schmitz (1996) volgt de master Woordkunst op het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. Ze schrijft, maakt radiodocumentaires en is lid van schrijverscollectief en literair tijdschrift ZINK. Vorig jaar won ze de Nieuwe Types prijs voor beste afstudeerwerk van een Nederlandstalige schrijfopleiding. Ook won ze de Korte Golf Radioprijs 2017, een wedstrijd van deBuren voor het beste audioverhaal.