Lieve mini | Brief aan een vrije dochter

Voor de aflevering over De vrije vrouw (in het kader van de reeks Made in Europe) vroeg deBuren enkele vrouwen wat voor hen ‘de minirok' van 2017 is: wat is vandaag de dag bevrijdend, subversief, of net onderdrukkend in vrouwelijke klederdracht, en waarom?

Valérie Du Pré mocht het podium op met filosofe en schrijfster Simone van Saarloos, cultuursocioloog Sylvia Holla, Murielle Scherre van La Fille d'O, antropologe Malika Ouacha, plussize model Marianne Nykjaer en schrijfster Dalilla Hermans.

Speciaal voor de gelegenheid las ze een brief voor die ze schreef aan haar 5-jarige dochter.

Lieve mini,

Jij wil geen rok. Dat is je goed recht. Een rok zit je wilde plannen in de weg, en hoe korter van stof, hoe meer het wringt. Je been zijdelings over je zadel zwieren? Spannend. De glijbaan langs de gladde kant beklimmen? Onthullend. Je linkervoet op de groene Twister-bol en je rechter op de rode? Strak plan, maar het leidt zelden tot een succesvolle spreidstand. Een rok, vooral een korte, kruipt omhoog, traag maar zeker, tot onder je oksels, als een koker. Daar snoert hij je lijf in en je adem af. Poep bloot, al de rest monddood.

Ik weet het, mini,

Jij wil ook geen broekrok. Die laatste lettergreep is er te veel aan. ‘Het past niet bij me', zeg je, en wie ben ik om dat tegen te spreken. Jouw broek moet rocken, naar jouw pijpen dansen, niet omgekeerd. Alleen in een volwaardige broek vind jij jezelf. Daar krijgt de vrijheid die in jouw hoofd zit alle ruimte om te rollebollen - over het zadel via de gladde glijbaan tot op de Twistermat, met grand écart en al. Ver weg van alle A-lijntjes en blote dijenkletsers beleef jij het leven zoals jij het wil, zonder zijdelingse druk of ingehouden spanning, al is het dan in een skinny of een lelijke legging.

Mijn minimeisje,

Jij wil geen vlot aan te vinken vakje zijn. Geen eenkleurig kontzakje, geen hoog óf laag hakje, geen zelfingenomen zoom ter hoogte van de evenknie. In jouw kleerkast hangt alleen wat bij jouw zijn past. En die paar vestimentaire twijfelgevallen die ik af en toe toch nog eens probeer binnen te smokkelen - is het een broek, een rok, een broekrok of, moeder toch, keiduidelijk een kleed - die meet jij stuk voor stuk af aan wat er binnenin jou speelt. En ja, soms glipt er dan ineens een overduidelijk meisjesding door de mazen van je blote netvlies, rechtstreeks rond je taille of met knijpers aan je oorlellen. Maar geen groep, geen druk, geen barbies of barbapapa's bepalen wat wél en wat niet. Jij bent de maat. Je beste maat.

Hou vol, liefje,

Want de brillen komen eraan. De brillen met hun bijziende blikken die priemen en prikken en fezelend zullen brullen dat je binnen de lijnen moet blijven. Het zijn de brillen die willen bepalen hoe jij jezelf en de ander ziet. Hoe jij je moet voelen, in je hoofd, in je hart en tussen je benen, en wat je hoort te dragen om erbij te horen. Kijk daar, in de verte! Zie ze marcheren! Ze komen van alle kanten, uit kerken en ivoren torens en mangaten gekropen. Ze willen je blik bijstellen, je eigen kijk op vrouwelijk, vrank en vrij corrigeren zodat er geen afwijkingen meer zijn, of toch geen significante. Eén voor allen, allen voor één visie.

Niet wegkijken, mini,

Laat ze maar naderen. En als ze dicht genoeg zijn, neem je ze bij de arm en probeer je ze allemaal uit. De bril van Sulaiman maar ook die zware zwarte van tante Lucienne. Zet ze op je neus en zie hoe rokken lengen en krimpen, en hoe rollen en patronen mee variëren en soms radicaal verschillen. Haal ook eens een goddelijk montuur in huis, sla een kruis en zie wat er verschijnt. Of doe lekker astrant en kijk naar de mens door de lenzen van een ‘pimped-out chromed-out' model. Het zal je helpen om te begrijpen, om dwingende, ogenschijnljk tegenstrijdige blikken een plaats te geven in je eigen leven.

Maar verdomme, mini,

Laat je geen montuur aansmeren dat niet bij je past. Pas voor elke bril die het zicht op jezelf bezoedelt. Kijk elke ochtend recht in de spiegel en haal alles uit de kast voor die grenzeloze geest van jou. Je hoeft je niet te vermannen. Je hebt geen mini, micro of eigen kaart van de Makro nodig om je een vrije vrouw te voelen. Wikkel een doek om je hoofd als dat goed voelt, en als je zo handig bent, zolang dwang er maar geen hand in heeft. Laat je enkels, je kuiten, je knieën zien. Draag een pet, twee pijpen, een driedelig kostuum. Bedekt, halfslachtig of bloot, alles is goed, maar blijf zelf de maat. Je beste maat. Op het einde van de dag is er maar één motto: ‘Alles uit, behalve het hart'. Zorg dus dat jij blijft kloppen, vanbinnen en vanbuiten.

En nu naar bed.

Mama